Maliebaan, Utrecht
Permanente openluchttentoonstelling
Toegang: gratis

---

DE MALIEBAAN, UTRECHT

De Maliebaan in Utrecht heeft een lengte van ongeveer 750 meter en ligt tussen het Oorsprongpark (Biltstraat) en de Maliesingel, pal buiten het oude stadsgebied van Utrecht.
De Maliebaan dateert uit de eerste helft van de 17^e eeuw en fungeerde toen als kolfbaan, waar studenten in hun vrije tijd het in die jaren populaire kolfspel, een verkleinde versie van het maliespel (een voorloper van cricket) konden spelen.
Tot aan de 19^e eeuw was de Maliebaan een buitengebied voor hoveniers en wandelaars. In de 19^e eeuw werden aan weerszijden van de Maliebaan huizen gebouwd voor de welvarende inwoners van Utrecht.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog hielden de NSB, de Sicherheitsdienst en de Wehrmachtskommandantur kantoor in een aantal panden aan de Maliebaan. De Maliebeen kreeg in die tijd de bijnaam “Unter den Linden”, een bijnaam die verwees naar de gelijknamige kilometerslange laan in Berlijn.
Na de Tweede Wereldoorlog kregen veel panden aan de Maliebaan de functie van kantoor en in latere jaren ook weer een woonfunctie.

HET PROJECT “BEELDEN AAN DE MALIEBAAN”
In 1979 opperde Theodorus Martinus (Theo) Scholten (Spanbroek, 14 juli 1927 – Den Haag, 22 juli 2005), verzamelaar van beeldhouwwerken en penningen, het idee om een beeldenroute aan te leggen langs de Maliebaan in Utrecht. Het plan van Scholten behelsde de plaatsing van beelden, vervaardigd door vrouwelijke beeldend kunstenaars, in een groenstrook aan de westzijde van de Maliebaan, waar op gelijke afstand van elkaar iepen en linden staan. Theo Scholten was destijds lid van de Utrechtse Gemeentelijke Adviescommissie voor Beeldende Kunsten. In Den Haag richtte hij in 1994 samen met Lida Scholten-Miltenburg, zijn echtgenote, geboren in Bergen (NH) op 6 november 1922, Museum Beelden aan Zee op.
Aan het plan werd de naam “Beelden aan de Maliebaan” gegeven. Tegenwoordig draagt het de naam “Beeldenroute Maliebaan”. Het is een eerbetoon aan het vrouwelijk element in en de bijdragen van vrouwen aan de beeldende kunst.
Aanvankelijk werd gedacht aan de plaatsing van tien beelden. Het project zou gefinancierd worden uit het Utrechtse Fonds voor Verrijking van het Stadsbeeld met Kunstwerken. De projectkosten waren begroot op f 600.000,-.
In eerste instantie werden oudere beeldend kunstenaressen benaderd met de vraag een beeld voor de Maliebaan te ontwerpen. In de loop van de jaren kregen ook jongere beeldend kunstenaressen hiertoe opdracht.
In het kader van het project “Beelden aan de Maliebaan” zijn tussen 1982 en 1994 zeventien beelden langs de Maliebaan geplaatst.

Bron
– artutrecht.com

__________

LIJST VAN BEELDEN, GEORDEND OP HUISNUMMER

Huisnr	Kunstwerk en beeldhouwer	Jaar van plaatsing
2	Rest (Hieke Luik)	1992
6	Zittende figuur [Zittende vrouwetorso] (Willy Blees)	1982
10	zonder titel (Margriet Kemper)	1992
14	Female fragment (Luut de Gelder)	1989
18	Schrijdende danseres met tamboerijn (Fioen Blaisse)	1982
26	zonder titel (Karien Vervoort)	1994
32	Denker (Lotti van der Gaag)	1991
40	zonder titel (Karen Oude Alink)	1994
42	Staande meisjesfiguur (Eja Siepman van den Berg)	1982
48	Opwaartse vlucht (Theresia van der Pant)	1982
50	Desiree (Elly Hahn)	1993
56	De slapende (Judith Pfaeltzer)	1988
66	The lonely one (Pearl Perlmuter)	1989
70	zonder titel (Carola Popma)	1993
76	Strijkplank (Jorien Rooymans-de Kruyff van Dorssen)	1983
82	… and life just goes on … (Helen Frik)	1992
98	Liggend (Maja van Hall)	1984

NASPEL
In mei 1994, kort na de plaatsing van zonder titel (Karen Oude Alink), het laatste beeld in de serie van zeventien beelden langs de Maliebaan, plaatsten Richèl Lubbers en Marnix van der Meer, studenten bouwkunde, een door hen ontworpen en vervaardigd object voor hun huis aan de Maliebaan, tegenover De slapende (Judith Pfaeltzer). Zij wilden hiermee een statement maken tegen het feit dat langs de Maliebaan alleen kunstwerken van vrouwelijke beeldend kunstenaars waren geplaatst.
Bij het ontwerpen en vervaardigen van het object hadden zij voor steen gekozen, als tegenhanger van de in brons gegoten kunstwerken van de vrouwelijke beeldend kunstenaars. Het object bestond uit een door henzelf gegoten cementen sokkel met daarop een stuk afgedankte tufsteen, afkomstig van de Onze Lieve Vrouwetoren in Amersfoort (Marnix van der Meer liep stage bij de restauratie van deze toren). Op de tufsteen hadden zij een peperino-plaat gemonteerd. Hierin graveerden zij de objectnaam “SCHIJNBARE ONSTERFELIJKHEID” en hun voornamen.
Het object is tussen 2006 en 2009 verwijderd.

Bron:
– https://www.nieuws030.nl/kunst/de-utrechtse-beeldengalerij-45-schijnbare-onsterfelijkheid/

→  FIETSEN|WANDELEN